Mei 2019

De file op Mount Everest van deze week doet me sterk denken aan het schrijversbestaan in Nederland. Het is steeds makkelijker geworden om een boek uit te geven waardoor we met z’n allen in drommen staan te wachten op het bereiken van de top – oftewel de aandacht die onze boeken verdienen. Het verschil met het beklimmen van Everest is echter dat er veel meer mensen de bergtop daadwerkelijk bereiken dan dat er schrijvers in Nederland kunnen leven van hun werk. 
Als je als schrijver die top voor jezelf dan wel bereikt – of dat nou een mooie recensie is of een aardige boekverkoop – staat de volgende klimmer alweer in je nek te hijgen voor zijn moment in de spotlight. Voor je het weet ben je alweer aan de afdaling bezig en vraag je je af of je wel echt van het uitzicht hebt kunnen genieten.
Voor mijn geen schrijvers-Everest meer. Krampachtig promoten en in beeld blijven heb ik al tijden geleden losgelaten. 
Maar ik ben er nog. 
Ik beklim mijn eigen bergen. Prachtige bergen, persoonlijke bergen, onzichtbare bergen. Mijn derde boek is in een ver stadium, en er blijven diepere lagen bij komen. Elementen die ik nooit was tegengekomen op Mount Everest. Ongelooflijk mooie uitzichten zijn er niet alleen op de top, maar ook tijdens de tocht en ik geniet. In stilte. Vaak is niet delen krachtiger voor mij dan het wel delen. Ik ga op mijn eigen tempo met meer dan genoeg zuurstof, voeding en warmte. Ik wil tenslotte ook weer veilig beneden komen, klaar voor een volgende klim.

Foto Copyright AFP