Van een dierbare vriendin kreeg ik eind vorig jaar het boek Tuesdays with Morrie, oftewel Dinsdagen met Morrie van Mitch Albom. Omdat onze boswandelingen iedere dinsdag ook bijzonder zijn en omdat onze dynamiek ons nu eenmaal altijd de diepte in laat zakken alsof we eigenlijk samen aan het abseilen zijn in plaats van wandelen. Hou je vast want we gaan nu vrij plotseling over de rand.

Ze gaf me dit boek ook omdat ik bang ben om dood te gaan. Voor ik mijn eerste kind kreeg, had mijn naar het donker neigende geest minder te verliezen maar nu bekruipt die angst me vaker dan ik wil, alsof ik onbezonnen aan de belangrijkste taak van mijn leven ben begonnen zonder te weten of ik het af mag maken. Tuesdays with Morrie gaat voor een groot deel over het leven omarmen door de dood te accepteren.

In dit waargebeurde verhaal bezoekt de auteur zijn oude professor Morrie vele dinsdagen in de aanloop naar zijn naderende dood. De professor lijdt aan ALS en heeft nog menig rake en kwetsbare lessen over het leven te geven, wat hij vol overgave en bezieling doet. Hij ervaart dat de dood voelen naderen ervoor zorgt dat hij het leven meer waardeert en intenser geniet van de kleine dingen des levens. De bewustzijn van de onvermijdelijke dood tijdens het leven beschrijft hij met de symboliek van een vogeltje op zijn schouder:

“Every day, have a little bird on your shoulder that asks, ‘Is today the day? Am I ready? Am I doing all I need to do? Am I being the person i want to be? Is today the day I die?“ ~ Mitch Albom, Tuesdays with Morrie

Het is een prachtig diepgaand verhaal maar toch een makkelijk leesbaar boek. Veel van de ideeën van Morrie waren me niet vreemd. De levenslessen die specifiek gingen over de dood accepteren en je voetafdruk achterlaten op de aarde door te helpen en anderen iets (mee) te geven, echter, zette me echt aan het denken. Als kind schreef ik alleen voor mezelf omdat ik het leuk vond maar als tiener begon ik te geloven dat dit mijn bestemming was, mijn voetafdruk. Ik dacht dat ik de wereld iets te vertellen had, mijn levenslessen moest delen. Alsof ik het zo goed weet allemaal.

Een uitgever zocht ik pas toen ik al volwassen was en na jaren hield ik mijn eerste boek in mijn hand, over het Ego nota bene, symbolischer kan niet. Vanaf dat moment bleek mijn droom verwezenlijken heel anders dan ik ooit gedacht had. Er worden veel boeken in Nederland uitgegeven en het taalgebied is klein: de concurrentie om aandacht is groot.

Zelfpromotie kostte me als introvert veel energie en doordat alles commercie als “bijbedoeling” leek te hebben, raakte ik het plezier kwijt in de essentie: schrijven. Bij mijn thriller Ken mij niet vond ik dat ik alles moest geven maar mijn “bestemming vervullen” voelde inmiddels als eindeloos leuren met mezelf. 

Ik trok me terug en zag mijn andere grootste angst onder ogen: er niet toe doen. Er kwam geen derde boek, al vond ik dat het eigenlijk moest. Dit was toch mijn doel? En moest ik niet ook een financiële bijdrage leveren aan ons groeiende gezin?

Er kwam jaren weinig uit mijn vingers maar verder gebeurde er niets. Ik stortte niet in het ongeluk. Mijn leven ging gewoon door en werd langzaam juist lichter. Ik begon in te zien dat mijn waarde – voor mijn man en zoons – altijd al in heel andere dingen zat. In luisteren. In voelen en zien. In tijd, liefde en aandacht geven. Aanwezig zijn. Mezelf zijn. Gewoon… zijn. Misschien had ik al die tijd helemaal geen les te geven, maar er een te leren.

Er is geen schande in gezien en gehoord te willen worden, het is menselijk. Ik deel dit tenslotte ook niet voor niets. Maar het kan gaan verstikken. Als het moet omdat je anders niets verkoopt op een verzadigde markt. Als het een must wordt voor je bestaan en je je zonder de erkenning van anderen waarde-loos gaat voelen. Als je vergeet te (be)leven omdat je zo druk bent met delen…

“Well, for one thing, the culture we have does not make people feel good about themselves. We’re teaching the wrong things. And you have to be strong enough to say if the culture doesn’t work, don’t buy it. Create your own.” ~ Mitch Albom, Tuesdays with Morrie

De essentie van Morrie’s lessen is voortleven in de harten van anderen, door hun leven te raken. Echt verbinding te maken. Veel anderen bereiken en raken, zoals Morrie door het boek, is dat belangrijk? Ik dacht ooit van wel maar nu weet ik van niet. Je naasten, de mensen waarmee je je verbonden voelt; je gekregen of gekozen familie. Die doen ertoe.

“It’s knowing that your family will be there watching out for you. Nothing else will give you that. Not money. Not fame. Not work.” ~ Mitch Albom, Tuesdays with Morrie

Het is oké is om niet gezien te worden door de rest van de wereld. Om onzichtbaar te zijn en vergeten te worden. Je bestaat er niet minder om. Deze gedachte zou me ooit de adem hebben ontnomen maar nu voel ik dit diep van binnen en geeft het me rust. Leven is ervaren. 

Ik vond er mijn intrinsieke schrijfplezier uit mijn kinderjaren voor een deel door terug. Komt het volgende boek er? Ik weet het op dit moment echt niet en voor het eerst heb ik daar vrede mee. Het op papier zetten was belangrijker. Dit was tussen mij en het verhaal. 

“Everyone knows they’re going to die,’ he said again, ‘but nobody believes it. If we did, we would do things differently.” ~ Mitch Albom, Tuesdays with Morrie

Ik ben mens, moeder, vrouw, dochter, vriendin en zus. Al is dat alles wat ik ben, het is alles. Ik ben nu en ik leef. Met een klein vogeltje op mijn schouder.