Van de week wilde onze jongste zoon T van vijf niet stoppen met skiën voor de lunch. Hij was heel helder: “Ik wil niet eten, ik heb niet honger. Ik wil nog een keer van de blauwe piste. Ik wil niet, ik hoef niets!” Hij huilde gefrustreerd en niemand was meer lief. Mijn man en ik gingen natuurlijk toch een tafeltje zoeken, want ook wij kunnen helder zijn, en ik nam T naast me. Als ouder denk je al snel “er zijn ergere dingen en zeker nu” maar dat maakt zijn vijfjarige boosheid niet minder boos.
Hij verstopte z’n gezicht. Na een tijdje legde ik rustig uit dat zijn broers maar één uur pauze tussen hun skilessen hadden om te lunchen en dat ik ook helemaal speciaal de berg op was gekomen om even samen te zijn. Dat we in ons gezin met vijf mensen zijn en daarom wel rekening moeten houden met elkaar. 
Hij zei niets meer op af en toe een snik na en zijn anders zo vrolijke toet kregen we niet te zien. M bestelde toch maar een drankje voor ons verdrietige kind en ik aaide over zijn rug terwijl hij met zijn gezicht in zijn arm (op tafel) bleef zitten. Onze oudste jongens kwamen blij naar ons toe en bekeken het menu.
Op een gegeven moment zei T onverwachts: “Zo. Ik ben helemaal 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘣𝘰𝘰𝘴𝘥. Ik wil nu toch wel wat eten. En mama, ik wil wel dat je morgen weer naar boven komt om te lunchen.” Hij tilde zijn gezichtje op en glimlachte voorzichtig. Ik gaf hem een knuffel.
Er zit wel wat in, in dat “uitbozen”. We zouden kunnen zeggen: “Zeg, ben jij al 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘣𝘰𝘰𝘴𝘥 zodat we kunnen praten?” Of “laat me gewoon even met rust, ik ben nog niet 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘣𝘰𝘰𝘴𝘥!”. 
Het is niet hetzelfde als uitrazen – wat voor mij klinkt als je boosheid afreageren naar buiten toe – want T was juist heel stil en deed niets meer dan zijn gevoel ondergaan, ruimte geven. 
Ik ga dat ook eens proberen: uitbozen. Soms gebeuren er dingen die je niet leuk vindt maar die je wel moet accepteren. Oplossingen komen vaak pas als je bent 𝘶𝘪𝘵𝘨𝘦𝘣𝘰𝘰𝘴𝘥, hoe lang dat ook duurt. Was het altijd maar zo simpel… 

Nadine Barroso