‘Mama mama mama, kijk!’ Mijn middelste zoon staat op de bank met zijn ipad op zijn hoofd. Hij vraagt momenteel net wat meer aandacht dat ik hem denk te kunnen geven en daarom zijn z’n oren non-stop gevuld met dikke eigenwijze watten. Ik glimlach wat afwezig. Ironisch genoeg probeer ik op dat moment zelf ook aandacht te krijgen, voor mijn tweede boek dat net is uitgekomen. Ik scroll zoekend door de porno op mijn tijdlijn op Facebook.

Porno ja. De sociaal-emotionele variant. Facebook faciliteert een snelle makkelijke bevrediging van basale sociale behoeften die tegelijkertijd mijlenver af staat van the real thing. Het is één grote show, dat weten we allemaal. Dat geldt zowel voor de performers als voor het publiek. Ik fantaseer vermaakt over wat de werkelijke reacties van mensen zouden zijn, in plaats van bijvoorbeeld het stoïcijns aanklikken van een emoticon die huilt van het lachen. Zeg, niemand zit te wachten op dat gezwier met dat enorme kloppende ego van jou! Alhoewel, tegelijkertijd smullen we er wel van. Kijken en bekeken worden. Stelletje voyeurs dat we er zijn. Doen we er niet stiekem allemaal aan mee? En ik dan, met mijn stralende foto’s en boekpromotie?

Het draait allemaal om die verdomde aandacht. Aandacht en dus bevestiging van onze medegroepsdieren betekent vanuit de evolutie overleving. Dat zien we vooral aan kinderen. Aandacht is liefde. Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen een andere moeder, toen we het hadden over de hang naar aandacht van mijn middelste zoon. Is de aandacht die wij zoeken op social media ook liefde? Of verwarren we onbewust bepaalde gevoelens en andere chemische – en verslavende – processen met elkaar bij het gebrek aan beter?

Joh, wat zeur je nou? Wat is er mis met ‘delen’ wat er speelt in je leven? Is toch leuk? Ik hoor het je zeggen. Ik weet het niet… Steeds vaker bekruipt me het gevoel dat die oppervlakkige aandacht, van die als likes vermomde bevestiging de aandacht afleidt van echte aandacht.

Voor een kind is oprechte aandacht een bevestiging dat het oké is, dat het er mag zijn, zoals het is. De opvoedtheorieën-jungle leerde me dat als een kind voldoende bevestiging heeft gehad, het in volwassen leven zekerder in zijn of haar schoenen staat en juist minder op zoek gaat naar bevestiging van de buitenwereld.

Ik kijk weer op naar mijn kinderen, die ik vanaf de klok van vijf achter hun digitale oppas heb gezet. Ook mijn middelste wordt weer volledig opgeslokt door zijn emotionele controlepaneel. Net zoals ik opgeslokt kan worden door mijn hunkering naar bevestiging. Want hoe vaak check ik wel niet of er toch nog ergens een review bij is gekomen of dat die ene recensie al is geplaatst? En hoe vaak zien mijn kinderen dat? Vooral mijn middelste zoon die zo gevoelig is voor mijn gemoedstoestand… Ik voel de tranen opkomen. Het cirkeltje is rond.

Vanavond bij het naar bed brengen, zing ik spontaan en heerlijk fout Gordons grootste hit voor mijn zoons. Ze vinden het prachtig. Mama kan niet leven in een wereld zonder ons, haha, malle mama! Ik druk me stevig tegen hun ontblote bovenlijfjes en snuif hun geur op. Mijn middelste wil mij al giebelend niet loslaten. Met ongebreideld kroelen is de ‘schade’ vaak sneller in te halen en het ontspant ons allebei. Echte aandacht, daar kan niets tegenop.

Nadine

Nadine Barroso is moeder en auteur van Ego en de thriller Ken mij niet.