Gillend naar huis
Wat hadden we ons in vredesnaam in onze botte hoofden gehaald? 2000 kilometer met de auto met drie jongens op de achterbank van zeven, vijf en één jaar oud…
In een poging iets lastigs te ontwijken – namelijk lange rijen en controles op het vliegveld en mogelijk onschuldige mensen een paar uur laten gijzelen door onze huilende dreumes – dachten we voor het gemak maar niet al te veel na over de mogelijk negatieve kanten van onze dappere exercitie. Wellicht idealiseerde we onze roadtrip zelfs wel een beetje. En doen we dat niet allemaal als we toch al hebben besloten dat we iets onverstandigs gaan doen? Hoppa, auto volstouwen, roze bril op, verstand op nul en vamos!
Voor ik verder ga, wil ik even voorop stellen dat onze dreumes een ontzettend lief, vrolijk, geestig mensje is en normaliter uiteraard goud poept. Ook hebben we verder een heerlijke ontspannen vakantie gehad met z’n vijven. Maar die reis was pure hell. Onze kleinste slimmerik had namelijk op de heenreis al heel snel door dat hij bij iedere piep iets toegestopt kreeg om escalatie te voorkomen; bijvoorbeeld een speeltje of nog beter, iets te eten! Big Mistake! Tijdens de etentjes op vakantie cultiveerde hij de willekeurige ontevreden ‘piep’ namelijk tot een uitermate slim uitgekiende vocale ouderklem. En tegen de tijd dat we aan de terugreis begonnen was deze piep geëvolueerd in het geluid van een misthoorn gecombineerd met de lokroep van een verkouden zeemeeuw. Je weet wel, die irritante, die van geen ophouden weet. Tel daar een paar flinke files bij op, 30.000 keer ‘hoe lang nog?’, Freek in het Wild op volumestandje tien en het zal je niet verbazen hoe snel waanzin om de hoek komt kijken.
Helaas sliep de kleine donder ook maar hooguit anderhalf uur op een reisdag en had hij dus de overige uren om het hele gezin in zijn greep te houden met zijn ietwat dwingende praktijken. Zo had hij ook de ‘guitige’ gewoonte ontwikkeld om iets dat werd aangereikt – om hem heel pedagogisch de mond te snoeren zodat papa zich kon concentreren tijdens het slalommen in de bergen bijvoorbeeld – steevast aan te nemen om het vervolgens driftig op de grond te keilen. Can you blame him?
Gelukkig waren de twee oudsten meestal aan hun dvd-schermpjes gekluisterd. Iets dat onze jongste totaal niet kan boeien, en voor het eerst vond ik dat ronduit jammer. De andere jongens waren overigens niet te beroerd om hun broertje te helpen met bijvoorbeeld een waterflesje, een liedje of een speeltje aangeven zodat ook dat op de berg onder hun voeten kon eindigen. Ik zelf was na een paar uur zo goed als bereid mijn ziel aan de duivel te verkopen en mijn lief achter het stuur verlangde hevig naar oordoppen – of een grote dikke boom, ook goed.
Levend tussen hoop en vrees probeerde ik toch van alles om ons kereltje gelukkig te maken. In slaap sussen, vaak aan de borst, aaien, zingen en ja, zelfs een paar snoepbanaantjes. The horror! Ja, sorry hoor, lieve mensen maar dat is met 140 km per uur urenlang over de snelweg sjezen gewoon een kwestie van leven of dood. Maar goed, het mocht uiteindelijk allemaal toch niet baten, baby was boos en heeft gesproken. Volgend jaar gaan we lekker met het vliegtuig. Zo. En dan hebben we nu nog mooi een jaar om dat te idealiseren.
Meer lezen van mij? Mijn laatste twee columns vind je hier en hier.