Toen ik als kind begon met schrijven, op mijn kamertje, met als enig gezelschap mijn personages, was dat omdat ik niet anders kon. Mijn fantasie moest eruit; de behoefte was zo sterk. Wanneer ik schreef was alles mogelijk en ik kon overal naartoe.

Niemand mocht mijn eerste boek lezen, zelfs mijn ouders niet. Ik wilde niet dat anderen mijn wereldje binnenkwamen. Stiekem was ik ook bang dat niemand het goed zou vinden. Alsof hun scherpe kritiek mijn wereldje als een zeepbel uit elkaar zou laten klappen.

Hoewel ik hierin, juist door de publicatie van mijn eerste echte boeken, behoorlijk ben gegroeid, worstel ik nog steeds met de aandacht van anderen voor mijn schrijven. Echte aandacht van mijn naasten is onontbeerlijk maar verdere aandacht van de wereld – hoewel hard nodig als je een boek ‘aan de mens’ probeert te brengen – maakt me een beetje onrustig en juist ‘out of touch’ met m’n directe omgeving. Daar schreef ik al eens over. Ik ben introvert en hoewel ik thrillers schrijf, zorgen mijn drie zoons in het echte leven voor de meeste opwinding. En dat is voor mij op dit moment meer dan genoeg. En toch vind ik het moeilijk om het promoten van ‘Ken mij niet’ op social media los te laten. Als het voor mij niet om de aandacht draait, waar gaat dit dan over?

Het gaat om niet onzichtbaar zijn. Tijdens de promotie van ‘Ken mij niet’ is mijn intieme ‘Ik schrijf dus ik besta’ stiekem veranderd in ‘Ik word gelezen dus ik besta’.

En juist daardoor komen ook de twijfels om de hoek kijken. Is het idee voor mijn derde boek wel zo origineel als ‘Ken mij niet’ genoemd wordt? Als ik te lang wacht en niet in beeld blijf, moet ik dan weer opnieuw beginnen? Gaan mijn lezers me vergeten?

Ik kan niet oordelen over andermans beweegredenen maar ik vraag me af of dit niet bij iedereen een rolletje speelt. Bij iedere schrijver, blogger en zelfs de recreational twitteraar. Willen we niet allemaal gezien worden, zelfs als daar geen aandacht of interactie uit voort komt? Als bevestiging dat we er zijn? Dat we bestaan? Alsof we te midden van ons vluchtige en eindige bestaan toch een heel kleine voetafdruk achterlaten op de wereld.

En wat is er mis met gezien willen worden? Niets. Het is menselijk. Maar het bevestigt of bewijst tegelijkertijd helemaal niets. Daarom is het ook helemaal niet erg om af en toe onzichtbaar te durven zijn.

Voor het schrijfproces van mijn derde boek ga ik terug naar de basis. Terug naar dat kleine authentieke meisje, alleen op een kamertje, dat niets anders kon dan zichzelf zijn en schrijven om te schrijven. Ik denk dat dit mijn plekje is waar de mooiste dingen ontstaan. En als de tijd rijp is dan vindt mijn derde boek vanzelf zijn weg naar jou als lezer, en laat jij mijn geschreven wereld in je hoofd tot leven komen. En misschien laat ik daar dan – geheel onzichtbaar – een klein voetafdrukje achter.

Nadine

Nadine is auteur van ‘Ego’ en de thriller ‘Ken mij niet’. Bestellen? Mail naar info@nadinebarroso.com voor de mogelijkheden.

Lees ook de vorige blog: Moeders, respecteer je lijf, wees trots en geniet!